شب وداع
شبی که باغ تنت رنگ آشنایی داشت
نگاه وحشیی تو جوهر جدایی داشت
حضور قامت تو در حصار شب لغزید
نگاه من ز رخت بوسه ها گدایی داشت
بهار حسن تو صد گل شگفتن داد
خزان باور من بزم بیصدایی داشت
نگاه حیرت قربانی بر افق پیچید
طنین نعره قصاب درد هایی داشت
کسیکه راه به کوی تو برد مقصد یافت
هر آنکه بیتو سفر کرد بینوایی داشت
از خانهِ ما چـــــراغ را دز د یـد ند
از سینه لالـــــه داغ را دز دیــد ند
در بطن سحر ترانه هارا کشتـند
گلهای سفید باغ را دز دیـــد ند
*****
گندم گفتند و جو فروشی کرد نـد
در مرگ سپیده تاج پوشی کرد نـد
بسمل شده و بخاک وخون غلطـید یم
دید ند ولیک، چشم پوشی کرد نـــد
*****
گل میرود و ترانه ها میما نــد
او میرود و بها نه ها میما نـد
هر روز شبی دارد وهر شب سحری
از ما و شما فسانه ها میما نــد
*****
شبی که باغ تنت رنگ آشنای داشت
نگاهِ وحشیی تو جوهر جدایی داشت
حضور قامت تو در حصار شب لغزید
نگاهِ من ز رخت جلوه ها گدای داشت
*****
ما دیده براهیــــــــــــــــــــــــم تو ای دوست بیا
دیدار رخ دوست چه نیـــــــــــــــــــکوست بیا
در باور بی باوری خویـــــــــــــــــــش غریبیم
سیلاب سرشک جــــــــــــــــاری چو آموست بیا
*****
شبنامه درد را چو تکثیر کنـــــــــــــــــــــــــــــــیم
غمهای زمانه را بزنجیر کنـــــــــــــــــــــــــــــــیم
گر چــــــــــــــــــــــــــــــرخ نگشت بر مراد دل ما
آنگاه حوا له را به تقد یر کنـــــــــــــــــــــــــــــیم
*****
بسان آتشـــــی سر خست زمیــــــــــــــــــــــــــنم
به یغما رفت شکوه سر زمیـــــــــــــــــــــــــــــنم
ببازا ر سیاه لیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــلا م کرد ند
غرورم ، عزتم، فرهنگ و د یــــــــــــــــــــــــــــنم
*****
الهی هستیم قر بان نامـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
زمین باورم سبزاز کلا مــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
من آند م گم نمودم خویشـــــــــــــــــــــــــــــــــتن را
که بشنید م بگوش خود کلا مــــــــــــــــــــــــــــــت
*****
ترا بامن قراری بود دوســـــــــــــــــــــــــــــت
نوید نو بهاری بود آردوســـــــــــــــــــــــــــــــت
تورفتی و بهارانــــــــــــــــــــــــــــــــــم خزان شد
چه کردی تو؟ چه کاری بود آردوســـــــــــــــــــت
*****
تو دفتر شعر های رنگین منــــــــــــــــــــــــــی
گنجینهِ خاطرات شیرین منــــــــــــــــــــــــــــــی
بر مردمک دیدهِ من جــــــــــــــــــــــای تو است
تو حاصل گریه های د یرین منــــــــــــــــــــــــی
من از دریا و طوفانها گذ شــــــــــــــــــــــــــتم
طلسم رنج دوران را شکــــــــــــــــــــــــــستم
نشد خم قامــــــــــــــــــــــــتم از جور گر دون
ولی زنجیر تقد یر بست د ســـــــــــــــــــــــــتم
*****
ما مردم آزاده وسرباز خدا یــــــــــــــــــــــــم
فرزند قیامیم خروشنده سپاهیــــــــــــــــــــــم
برپیکره لخت وطن همچوردایــــــــــــــــــــــیم
از کام نهنگ لقمه خود را بربایـــــــــــــــــــــیم
*****
سر نهــــــــــــــــاد م من بگوشش نیمه شب
گفتــــــــــــــــــمش ای بخت من خوابی مگر
چشم بگشــــــــــــــــــاد و بناز وعشوه گفت
باتوام امشــــــــــــــــــــــب، نخوابم تا سحر
*****
شبی بود و گلی بود و بهـــــــــــــــــــــاری
سکوتی بود و بوس وهم کنـــــــــــــــــاری
شب افسرد، گل وباغ وبهارافســـــــــــــــرد
بجاماند زان دو چشم اشکبـــــــــــــــــــــاری
*****
بهاری بودی ورفتی ز پیشــــــــــــــــــــــم
چو موجی از غمت رفته زخویشــــــــــــــم
ندا نســــــــــــــــــتم چه کردم تو چه دیدی
فقط دا نم که اینک سینه ریشــــــــــــــــــم
*****
اشکهای غربت
چه دشوارست یارب رنج تنهای
به شهر ناکسان آوارگی و بیسر و پای
کشیدن بار منت را بدوش خود ز مجبوری
برای طعنه های هر کس و ناکس شکیبای
*****
دریغا اینهمه دردم تو بودی
دل پر خون ، رخ زردم تو بودی
نمودی روز را بر من شب تار
غم هر لحظه و هر دم تو بودی
*****
الهی زندگیم تلخ و تارست
گذشت روز و شب با پنج و چارست
جهنم گشته است دنیا برایم
مرا با شادی دنیا چه کارست
*****
اگر دنیا گلستانست بمن چه
دوشنبه گر چراغانست بمن چه
ندیدم روز خوش را من درین شهر
همه گر شاد و خندانست بمن چه
*****
من از دریا و طوفانها گذشتم
طلسم رنج دوران را شکستم
نشد خم قامتم از جور گردون
ولی زنجیر تقدیر بست دستم
*****
نوروز منه گام برین خطهِ ویران
بر ما منما چهرهِ زیبای بهاران
بر برهنگان مخمل سبزینه نپوشان
بر کام در و دشت مریز قطرهِ باران
*****
کین کام درو دشت همه تشنه بخونست
از فرش زمین تا به سما آه و فسونست
در دهکده ها ماتم و غوغا و جنونست
آلام و غم و رنج ز اندازه برونست
*****
بس سرو قدان پیکره بر خاک فتادند
سر را به سرا پردهِ لولاک نهادند
از خون رهِ بر ظلمت افلاک گشادند
جان در رهِ حق داده و بیباک بدادند
*****
از خون شهیدان همه جا لاله برسته
بس گوهر اشک قیمت شهوار شکسته
بر دامن صحرا بم و خمپاره نشسته
آسایش مرغان چمن جمله گسسته
*****
هر جا که نهی گام شهید ست و مزاریست
در سینه هر گور سیه خفتـــــــه نگاریست
هر مزرع خشک خاطــــــره تلخ بهاریست
بر خرمن امید هر افســـــــــرده شراریست
*****
در این چمن سوختـــــــــــگان سبزه نروید
باران اثرخون ازین خطـــــــــــــــــه نشوید
باد سحری گاهـــــــــــــــــی درین باغ نپوید
بلبل نکند نا له وا فسانـــــــــــــــــه نگوید
*****
پا برهنگان خانه و کاشــــــــــــــانه ندار ند
در سرهوس ساغـــــــــــــروپروانه ندار ند
مرغان مهــــــــــــــــــاجربخدا خانه ندار ند
از دوکتور صبغت الله (خاکساری)