کبد سالم

از خانهِ ما چـــــراغ را دز د یـد ند

از سینه لالـــــه داغ را دز دیــد ند

در بطن سحر ترانه هارا کشتـند

گلهای سفید باغ را دز دیـــد ند

*****

گندم گفتند و جو فروشی کرد نـد

در مرگ سپیده تاج پوشی کرد نـد

بسمل شده و بخاک وخون غلطـید یم

دید ند ولیک، چشم پوشی کرد نـــد

*****

گل میرود و ترانه ها میما نــد

او میرود و بها نه ها میما نـد

هر روز شبی دارد وهر شب سحری

از ما و شما فسانه ها میما نــد

*****

شبی که باغ تنت رنگ آشنای داشت

نگاهِ وحشیی تو جوهر جدایی داشت

حضور قامت تو در حصار شب لغزید

نگاهِ من ز رخت جلوه ها گدای داشت

*****

ما دیده براهیــــــــــــــــــــــــم تو ای دوست بیا

دیدار رخ دوست چه نیـــــــــــــــــــکوست بیا

در باور بی باوری خویـــــــــــــــــــش غریبیم

سیلاب سرشک جــــــــــــــــاری چو آموست بیا

*****

شبنامه درد را چو تکثیر کنـــــــــــــــــــــــــــــــیم

غمهای زمانه را بزنجیر کنـــــــــــــــــــــــــــــــیم

گر چــــــــــــــــــــــــــــــرخ نگشت بر مراد دل ما

آنگاه حوا له را به تقد یر کنـــــــــــــــــــــــــــــیم

*****

بسان آتشـــــی سر خست زمیــــــــــــــــــــــــــنم

به یغما رفت شکوه سر زمیـــــــــــــــــــــــــــــنم

ببازا ر سیاه لیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــلا م کرد ند

غرورم ، عزتم، فرهنگ و د یــــــــــــــــــــــــــــنم

*****

الهی هستیم قر بان نامـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت

زمین باورم سبزاز کلا مــــــــــــــــــــــــــــــــــــت

من آند م گم نمودم خویشـــــــــــــــــــــــــــــــــتن را

که بشنید م بگوش خود کلا مــــــــــــــــــــــــــــــت

*****

ترا بامن قراری بود دوســـــــــــــــــــــــــــــت

نوید نو بهاری بود آردوســـــــــــــــــــــــــــــــت

تورفتی و بهارانــــــــــــــــــــــــــــــــــم خزان شد

چه کردی تو؟ چه کاری بود آردوســـــــــــــــــــت

*****

تو دفتر  شعر های رنگین منــــــــــــــــــــــــــی

گنجینهِ خاطرات شیرین منــــــــــــــــــــــــــــــی

بر مردمک دیدهِ من جــــــــــــــــــــــای تو است

تو حاصل گریه های د یرین منــــــــــــــــــــــــی

من از دریا و طوفانها گذ شــــــــــــــــــــــــــتم

طلسم رنج دوران را شکــــــــــــــــــــــــــستم

نشد خم قامــــــــــــــــــــــــتم از جور گر دون

ولی زنجیر تقد یر بست د ســـــــــــــــــــــــــتم

*****

ما مردم آزاده  وسرباز خدا یــــــــــــــــــــــــم

فرزند قیامیم خروشنده  سپاهیــــــــــــــــــــــم

برپیکره لخت وطن همچوردایــــــــــــــــــــــیم

از کام نهنگ لقمه خود را بربایـــــــــــــــــــــیم

*****

سر نهــــــــــــــــاد م من بگوشش نیمه شب

گفتــــــــــــــــــمش ای بخت من خوابی مگر

چشم بگشــــــــــــــــــاد و بناز وعشوه گفت

باتوام امشــــــــــــــــــــــب،  نخوابم تا سحر

*****

شبی بود و گلی بود و بهـــــــــــــــــــــاری

سکوتی بود و بوس وهم کنـــــــــــــــــاری

شب افسرد، گل وباغ وبهارافســـــــــــــــرد

بجاماند زان دو چشم اشکبـــــــــــــــــــــاری

*****

بهاری بودی ورفتی ز پیشــــــــــــــــــــــم

چو موجی از غمت رفته زخویشــــــــــــــم

ندا نســــــــــــــــــتم چه کردم تو چه دیدی

فقط دا نم که اینک سینه ریشــــــــــــــــــم

*****

اشکهای غربت

چه دشوارست یارب رنج تنهای

به شهر ناکسان آوارگی و بیسر و پای

کشیدن بار منت را بدوش خود ز مجبوری

برای طعنه های هر کس و ناکس شکیبای

*****

دریغا اینهمه دردم تو بودی

دل پر خون ، رخ زردم تو بودی

نمودی روز را بر من شب تار

غم هر لحظه و هر دم تو بودی

*****

الهی زندگیم تلخ و تارست

گذشت روز و شب با پنج و چارست

جهنم گشته است دنیا برایم

مرا با شادی دنیا چه کارست

*****

اگر دنیا گلستانست بمن چه

دوشنبه گر چراغانست بمن چه

ندیدم روز خوش را من درین شهر

همه گر شاد و خندانست بمن چه

*****

من از دریا و طوفانها گذشتم

طلسم رنج دوران را شکستم

نشد خم قامتم از جور گردون

ولی زنجیر تقدیر بست دستم

*****

نوروز منه گام برین خطهِ ویران

بر ما منما چهرهِ زیبای بهاران

بر برهنگان مخمل سبزینه نپوشان

بر کام در و دشت مریز قطرهِ باران

*****

کین کام درو دشت همه تشنه بخونست

از فرش زمین تا به سما آه و فسونست

در دهکده ها ماتم و غوغا و جنونست

آلام و غم و رنج ز اندازه برونست

*****

بس سرو قدان پیکره بر خاک فتادند

سر را به سرا پردهِ لولاک نهادند

از خون رهِ بر ظلمت افلاک گشادند

جان در رهِ حق داده و بیباک بدادند

*****

از خون شهیدان همه جا لاله برسته

بس گوهر اشک قیمت شهوار شکسته

بر دامن صحرا بم و خمپاره نشسته

آسایش مرغان چمن جمله گسسته

*****

هر جا که نهی گام شهید ست و مزاریست

در سینه هر گور سیه خفتـــــــه نگاریست

هر مزرع خشک خاطــــــره تلخ بهاریست

بر خرمن امید هر افســـــــــرده شراریست

*****

در این چمن سوختـــــــــــگان سبزه نروید

باران اثرخون ازین خطـــــــــــــــــه نشوید

باد سحری گاهـــــــــــــــــی درین باغ نپوید

بلبل  نکند نا له وا فسانـــــــــــــــــه  نگوید

*****

پا برهنگان خانه و کاشــــــــــــــانه ندار ند

در سرهوس ساغـــــــــــــروپروانه ندار ند

مرغان مهــــــــــــــــــاجربخدا خانه ندار ند

از دوکتور صبغت الله (خاکساری)